Czym jest audiogram?
Jednostki pomiarowe na audiogramie
Krzywe progowe - przewodnictwo powietrzne i przewodnictwo kostne
O co chodzi z tym 'przewodnictwem powietrznym'
Próg przewodnictwa kostnego
Czym jest audiogram?
Audiogram to wykres, który obrazuje, jaki jest najcichszy dźwięk, który człowiek jest w stanie usłyszeć.
Badanie przeprowadza się na dźwiękach o różnych częstotliwościach (tj. wysokościach), dzięki czemu można określić próg słyszalności dla różnych dźwięków.
* Tak wygląda pusty blankiet audiogramu. Na ten blankiet osoba przeprowadzająca badanie nanosi wyniki.
Jednostki pomiarowe na audiogramie
Na osi pionowej widzimy wartości w dB. HL.
Na górze mamy wartości najmniejsze (nawet ujemne), które zwiększają się gdy „schodzimy” w dół.
Ktoś mógłby się zdziwić – przecież przeważnie na wszystkich wykresach świata wartości zwiększają się do góry.
Ciężko na to odpowiedzieć bez zbędnego wnikania w detale, ale może spróbujmy tak:
Im więcej decybeli tym gorzej, bo tym musiało być głośniej, żeby usłyszeć daną częstotliwość.
Oznacza to większy niedosłuch, czyli większy minus (w rozumieniu czegoś niepożądanego).
Innymi słowy, im więcej dB., tym bardziej oddalamy się od normy.
Czyli negatywnie, bo im więcej decybeli trzeba było „użyć” by dźwięk został usłyszany, tym gorzej.
Norma w badaniu audiometrycznym to wynik poniżej 20 dB. HL włącznie. (wg innych norm może to być 25 dB. HL)
Na osi poziomej widzimy natomiast naniesione częstotliwości.
Podsumowując, próg słyszalności jest to najcichszy dźwięk o danej częstotliwości, który jesteśmy w stanie usłyszeć.
Próg słyszalności jest miarą niedosłuchu.
Osoby ze zdrowym słuchem są w stanie usłyszeć daną częstotliwość przy poziomie około 0 – 20 dB HL.
Krzywe progowe – przewodnictwo powietrzne i przewodnictwo kostne
Na audiogramie w postaci punktów zaznacza się progi słyszalności dla poszczególnych częstotliwości, a następnie łączy się je linią ciągłą bądź przerywaną w zależności od tego czy badamy przewodnictwo kostne, czy powietrzne.
Badanie ucha prawego zgodnie z obowiązującymi normami powinno być naniesione kolorem czerwonym zaś poszczególne progi słyszalności powinny być oznaczone kółkiem – O.
Badanie ucha lewego zgodnie z obowiązującymi normami, powinno być naniesione kolorem niebieskim, zaś progi słyszalności oznaczone krzyżykiem – X.
O co chodzi z tym 'przewodnictwem powietrznym' ?
Najprościej mówiąc, przewodnictwo powietrzne to takie, z jakim spotykamy się na co dzień, czyli dźwięk dociera do nas przenosząc się w powietrzu.
Takie badanie jest zatem odzwierciedleniem funkcjonowania całego układu słuchowego – począwszy od małżowiny aż do mózgu.
Rodzaje niedosłuchu mogą być różne. Problem może leżeć w każdym z elementów drogi słuchowej.
Dlatego potrzebujemy przeprowadzić dodatkowe badanie mówiące nam nieco więcej o tym, w którym miejscu jest coś nie tak.
Musimy uściślić czy przyczyna naszego niedosłuchu leży w uchu zewnętrznym lub środkowym (w części przewodzeniowej) czy w ślimaku lub dalej (w części odbiorczej).
Ktoś mógłby zapytać czemu badanie przewodnictwa powietrznego nie jest wystarczające? Po co nam to wiedzieć?
Inne środki stosuje się bowiem w przypadku niedosłuchu przewodzeniowego, a inne w przypadku niedosłuchu odbiorczego.
Gdybyśmy przykładowo zatkali sobie ucho watą i przeprowadzili tylko badanie przewodnictwa powietrznego, to wyszedłby nam obniżony próg słyszalności – czyli niedosłuch.
Nie założylibyśmy przecież wtedy aparatu słuchowego, żeby „przełamać” niekorzystny wpływ waty – wystarczyłoby ją po prostu wyciągnąć.
Wata w tym przykładzie jest tylko swego rodzaju symbolem. Symbolem problemu, który leży w uchu zewnętrznym lub w uchu środkowym – w części przewodzeniowej.
Taką „watą” może być nadmierne nagromadzenie woskowiny, problem z błoną bębenkową, płyn lub ropa w uchu środkowym (zapalenie).
Zatem najpierw trzeba pozbyć się tego problemu (wyciągnąć „watę”), a potem sprawdzić, czy część odbiorcza (ślimak i dalej) funkcjonuje prawidłowo.
Wracając do audiogramu. Po badaniu ze słuchawkami mamy naniesiona krzywą przewodnictwa powietrznego. Tak jak powiedzieliśmy to za mało.
Musimy bardziej doprecyzować gdzie leży problem (czy przypadkiem nie jest to nasza symboliczna „wata”).
Rysunek przedstawia które elementy drogi słuchowej sprawdzane są podczas badania przewodnictwa powietrznego, a które podczas badania przewodnictwa kostnego.
Próg przewodnictwa kostnego
Do tego doprecyzowania posłuży nam drugie badanie – badanie przewodnictwa kostnego. Do tego badania używa się wibratora kostnego.
Najprościej mówiąc, takie badanie „omija” część przewodzeniową i od razu bezpośrednio stymuluje część odbiorczą.
Dźwięki przekazywane przez wibrator kostny przenoszą się poprzez kość naszej czaszki od razu do ślimaka.
Również i w tym badaniu, tak jak w przypadku badania przewodnictwa powietrznego wyznaczamy próg słyszalności dla poszczególnych częstotliwości.